Exposities 2018

Ik heb stilstaande beelden van horizonten gefilmd, van ’s ochtends tot valavond, heb in het stabiele formaat van de omheining (het vierkant) personen gefotografeerd die het toeval op mijn pad bracht, ook voorwerpen en landschappen vol licht. Horizontaal.

Een horizon, akkers zover het oog reikt, een kapel op een kruising van paden aan de rand van het bos.
Binnen, een moeder en kind met een blikken kroon.

In het gedicht van Homerus gaat Odysseus door de poort van de Zon om binnen te treden in het land der Dromen op het pad van de kennis. In die profetische droom verschijnt het Elyseum; de Utopie.

Een kunstenaarsduo koppel : Als U ze ooit ontmoet, krijgt U te maken met twee personen, een kunstenares en een kunstenaar. Maar U zou ook recht hebben op een derde kunstenaar, hun koppel dat zij beleven en « Kunstenaar-Koppel » noemen

Toen ik dertig jaar geleden Mady ontmoette in Tourinnes-la-Grosse, begreep ik helaas niets van wat ze zei. Tot ik me op een dag realiseerde dat de helft van haar woorden uit mijn moedertaal kwamen; het Nederlands ! Alleen was het accent anders. Eén klik en er was begrip… wat een wonder!

Het project vertrekt vanuit de traditionele, technische ervaring van de graveerkunst en de gedrukte prent maar gaat daarmee de openbare weg op, met zijn vocabularium, zijn verkeersreglement en zijn gebarentaal.

In de kapel der engelen welt een sliertje geluid op vanuit de overzijde van het graf: een sensuele stem, een brief uit de Middeleeuwen, die van Héloïse aan Abélard.

Het kot op de weide is net zoals thuis :
We hebben toch zeker wel « een twee op drie meter op twee ».
Kijk : het uitzicht !
de weide, vol paardenbloemen
de lente leeuwentanden :
je hoeft maar te bukken en de sla ligt al op je bord.
En de paarden…
veulens elke lente :
het is alsof de malse biefstuk op je bord ligt.

35gr/m2. Langzaam dwarrelt aardstof neer op het speelterrein, als het ware een aansporing om beetje bij beetje de sleuven van Champs ouverts op te vullen. Atmosferisch stof, elders vandaan, dat in zijn omzwerving de vruchtbare  vermenging met “onze” aarde niet weerstaat, net als de onafwendbare lotsbestemming van de mens, waarvan het terrein hier het streven in herinnering brengt.