2012.

Vahan Poladian zou op zijn beurt een toneelstuk kunnen opvoeren. Hij recupereert allerlei soorten objecten waarmee hij schitterende kostuums maakt, opgesmukt met vele accessoires: borduurwerk, broches, medailles, hoeden, ringen…Hij heeft de kostuums aangetrokken tijdens zijn dagelijkse optocht door de straten van Saint-Raphaël in Frankrijk.

Op zoek naar een andere vorm van verstrengeling, tekent Domnique Théâte zichzelf op beelden van andere mensen, in andere levens. Hij brengt zichzelf ten tonele en overlapt met elk van ons. Zijn tekeningen zijn uitingen van een leven als een droom, zoals men zich voorstelt dat een acteur zijn trekken leent aan elk van zijn personages en een tijd met hen samenleeft.

Vanuit de levenslijn waar we op vooruitlopen door ons te projecteren in de toekomst, fixeert de verstrengeling van lijnen ons in één punt. In één ogenblik, misschien het midden van het leven. Op dezelfde manier is de lijn van Dominique Vrancken overal, dicht, verhakkeld of smal. Hij tekent lagen van mensen boven elkaar op eenzelfde ondergrond met een indrukwekkende concentratie.

Een lappendeken van individuen voortvloeiend uit het zelfportret, van daaruit groeit deze collectieve voorstelling. We vertrekken van de groep om te peilen naar de eigenheid van elk individu, dat min of meer op zichzelf staat en vreemd is aan de ander. Op de tonen van een typisch Mexicaanse dans vermengen de generaties zich.

Ook hier is het thema de relatie tot zichzelf en tot de anderen maar dan zonder spiegel. We zien een vrouw alleen. Hélène fotografeert zichzelf en dit doet zij meestal vanop een armlengte afstand. Zo groeit langzaamaan het idee van het zelfportret. Van waar komt dit lichaam, in zijn geheel of verknipt, naakt of gekleed in een jurk die opgaat in het beschadigde behangpapier van een zolder?

Hier, aan de andere kant van de spiegel, op een achtergrond van tapijt in dominant amarant rood verhelderd door de kristallen van een kroonluchter in de voorgrond, overlappen twee gemaskerde vrouwen elkaar met hun spiegelbeelden. Hun gelijkenis is verwarrend, hun lichamen zijn even doorschijnend als reflecties op het oppervlak van het glas.

Paradoxaal indringend en bewegend, die man met een onzichtbaar gezicht maar waarvan we ons de blik inbeelden die hij op ons richt. Die man zou zich kunnen losmaken uit die vreemde tijd die de nacht is. Een gefantaseerde dubbelganger die de levenslijnen ondervraagt. Hij is een zinnebeeld dat het oog bevraagt, de link tussen ons en de wereld waarvan we niet meer goed weten waar hij begint en waar hij eindigt.

Terwijl de geest zoemt in beelden die slechts op zichzelf bestaan, zuigen de zelfportretten, die met viltstift op spiegels getekend zijn, ons naar visuele verkenningen op het oppervlak van de spiegel. Of aan de andere kant? Zou het het omgekeerde van de identiteit zijn, het andere deel van zichzelf? De mens vertoont een halve glimlach, een samenzweerderige knipoog en hij heeft een hand op de voorgrond om het oppervlak van de spiegel aan te raken of vast te houden.

Het gevoel van een parallel universum, onduidelijk afgetekend, brengt ons bij het moment van verwarring dat voorafgaat aan het ontwaken: die lichte slaap waar het bewustzijn van een andere activiteit van het lichaam binnendringt. Die ogenblikken waarop het bewustzijn van de slaap een tussen-twee-werelden is waar de geest ronddoolt van het ene beeld naar het andere.

Zijn schilderwerk, een beetje mutant, genereert een onrustwekkende vreemdheid. De sensatie neemt gestalte in het gevoel van het gebrek aan precisie en de beweging die voortvloeit uit de aanwezigheid van het vage. Daarna nestelt ze zich in de indruk van het tegelijkertijd waarnemen van het gekende, het herkenbare, dus het geruststellende, en het onbekende, vreemd en confronterend.